The Great Fire?

Deze ochtend werden Sofie en ik gewekt door het typische helikopter- en sirene-geluid. Rond 7u was er brand ontstaan in een leegstaand gebouw op nog geen 100m van waar wij wonen (voor de kenners: in Mission tussen 7th en 8th). De brand is nog steeds niet onder controle en even is er zelfs sprake geweest dat het gebouw zou instorten. Maar daar is nu blijkbaar geen gevaar meer voor. Deze ochtend zouden de vlammen wel bijna tot aan het nieuwe SOMA Grand appartement overgeslagen zijn. Dat zou nogal wat anders geweest zijn. Ik ben daarnet gaan zien en heb met mijn fototoestel in de hand even ramptoerist gespeeld. Mission en Minna zijn afgesloten en er staan in elk van deze straten een 4-tal brandweerwagens. En alhoewel het regent vandaag, is het toch nodig precies om liters en liters water in het brandende gebouw te spuiten. Hopelijk slaat de brand niet over naar ons gebouw, want dan zouden we in 2007 toch nog moeten verhuizen...

Mission Street gezien vanaf het kruispunt met 8th.

Het gebouw zou eigendom zijn van een geheime Ierse organizatie (Knights of the Red Branch).

The Trappist

Gisteren avond hadden Sofie en ik afgesproken met Katrien en Brad, respectievelijk Belg en Amerikaan, wonende te Oakland. De plaats van onze afspraak was het cafe "The Trappist" aan 8th & Broadway in het centrum van Oakland. Het was gisteren de grote opening en dat was te merken. Toen we toekwamen was het cafe met een capaciteit van 90 man al vol en stond er buiten een wachtrij van een 20-tal man. Gelukkig waren Katrien en Brad (en Josh) een beetje vroeger en stonden ze redelijk vooraan in de rij. Het cafe zelf is heel gezellig aangekleed en ingericht en voelt als authentiek Belgisch aan. De eigenaars en barmannen zijn twee jonge gasten, echte bierliefhebbers. Toen ik vertelde dat we Belg waren, moesten ze natuurlijk onmiddellijk weten wat wij ervan dachten. De Belgen waren eensgezind onder de indruk van de diversiteit aan bieren. De menu ziet eruit als een bijbel en staat vol met obscure en minder obscure Belgische bieren. En het straffe is dat ze voor alle bieren het juiste bijpassende glas hebben. Zo heb ik o.a. een kwak gedronken uit het typische glas. Maar de ontdekking van de avond was toch wel saxo van brasserie Caracole.

Het was een hele gezellige avond, voor de verandering een keertje niet in San Francisco, maar in Oakland. En ik denk dat we hier zeker nog terug gaan komen. Dus als je hier als Belg in de Bay Area eens wil tonen aan je Amerikaanse vrienden waar Belgie echt voor staat, dan denk ik dat The Trappist het juiste adres is. Allen daarheen!

Eindelijk...

...heb ik een Californisch rijbewijs. En dat na meer dan een jaar. Deze voormiddag ben ik mijn driving test gaan doen in Oakland. Met een gehuurde zipcar: een Toyota Prius. Niet alleen van buiten een lelijk eendje, maar ook binnenin had het wel wat mooier gedesigned gemogen. Maar een goeie deal, want die kost ons maar 5$ per uur (inclusief verzekering en naft), plus: je mag er in de car-pool lane mee rijden, ook al zit je alleen in de auto.

De driving test is hier in California een pak simpeler dan in Belgie. Eerst moet je tonen waar je controls zitten (pinkers, lichten, etc.). Hier ging ik al mooi de mist in. Ik vond natuurlijk de defroster niet (dat knopje staat bij de Prius op het stuur). Zware fout blijkbaar. Maar geen probleem, na mijn arm signalen correct te hebben getoond, mocht ik vertrekken voor een toertje blok in de wijk achter de DMV. Mooi in de spiegels kijken en tegen een slakkegang (residentiele wijk) mijn parcours afgelegd. Het enige manoeuvre dat je onderweg moet doen is even langs de kant gaan staan en achteruit rijden.

Na een kwartiertje waren we al terug en kreeg ik te horen dat ik geslaagd was. Maar wel een opmerking: ik rem te schokkerig. Nu moet je weten dat ik echt als een bompa gereden heb, dus ik viel uit de lucht. Maar Sofie gaf de instructeur gelijk en we hebben dan ook de reden gevonden: de Prius remt gewoon altijd schokkerig ;-) Of zou het liggen aan het feit dat ik mijn voeten niet goed kan plooien doordat ik mijn gewrichtsbanden zoveel gescheurd gehad heb en dat de Prius te weinig plaats had en ik met mijn knieen tegen het stuur zat. Ach, wat maakt het uit. Sofie is chauffeur af en dat is het belangrijkste (voor ons alletwee) ;-)

Unlimited data, or not?

Sofie is de gelukkige eigenaar van een iPhone. Voor zij die nog niet mee zijn dat is een ipod+browser+telefoon in een mooi door Apple gedesigned omhulsel. Je betaalt AT&T en Apple 50$ per maand en je kan zoveel surfen, e-mail lezen, filmpjes bekijken, etc. als je maar wilt. Of toch niet?

Een tweetal weken geleden gaf de iPhone het op. Je kon wel nog bellen en sms'en, maar surfen via Edge ging niet meer. Raar maar waar, surfen via wifi werkte nog wel. En nog bizarrer: surfen ging wel als je via een ip adres surft, maar niet als je via een dns naam surft. Dus blijkbaar was er iets mis met AT&T's dns servers. En nog straffer: alleen de iPhones die met een pre-paid GoPhone werken waren het slachtoffer (dus niet diegenen die met het 2-jarig contract opgezadeld zitten). Voor de goede verstaander: dat is een optie bij het activeren van de iPhone. Sofie haar iPhone is dus niet gehackt of geunlocked. AT&T vertikte het om toe te geven dat ze een probleem hadden. Op de relevante fora kon je echter lezen dat Sofie's iPhone niet een geisoleerd geval was. Zoals nog maar is gebleken is AT&T's customer support een van de slechtste op deze aardbol (ik persoonlijk ben nog geen slechtere tegengekomen). Een van de mensen die belde kreeg te horen dat ie geen contract met AT&T had en dat AT&T dus geen verplichtingen had t.o.v. hem. 50$ betalen per maand en AT&T zou zogezegd geen verplichtingen hebben? Dat zou toch wel heel straf zijn.

Sinds deze middag werkt Edge mooi terug en kan Sofie weer haar e-mail lezen on-the-go (en ik filmkes bekijken). Twee weken betaald voor unlimited data... of toch niet dus. Misschien moeten we maar is een miljoenen-dollar rechtzaak aanspannen tegen AT&T. Al die stress en frustraties die Sofie en ik de afgelopen weken hebben moeten doorstaan... ;-)

Computer Graphics

Dit moet me toch even van het hart (de niet-nerds mogen rustig verder surfen)...

Donderdag moet ik een presentatie geven voor de graphics groep hier op Stanford. Tijdens de presentatie zou ik graag een "real-time demo" geven zoals wij dat hier noemen. Mijn demo heb ik natuurlijk in linux geprogrammeerd en om te veel gedoe tijdens de presentatie te vermijden zou ik dus graag mijn presentatie zelf ook in linux geven. De meesten onder jullie die wel eens een presentatie geven zullen waarschijnlijk powerpoint gebruiken (onder windows of macosx). Powerpoint is ook mijn presentatie programma, maar het draait natuurlijk niet rechtstreeks onder linux. Ik dus op zoek naar een alternatief dat onder linux draait. Als graphics onderzoeker moet dat programma natuurlijk aan een aantal voorwaarden voldoen. De voornaamste zijn:

• Er moeten filmpjes in gespeeld kunnen worden.
• Het moet mogelijk zijn om latex formules te gebruiken.
• Je moet eenvoudig simpele schematische tekeningen kunnen maken.
• De presentatie (figuren, tekst,...) moet mooi en haarscherp weergegeven worden.

Powerpoint voldoet mooi aan al die voorwaarden. In linux dacht ik dat openoffice impress daar ook wel zou aan voldoen. En inderdaad, aan de drie eerste voorwaarden voldoet het (met hulp van enkele hacks), maar, en hier komt mijn haar recht van te staan, de manier waarop impress simpele figuren weergeeft hou je niet voor mogelijk. Niet te geloven!

Even een vergelijkende studie. Op figuur 1 hieronder zie je een rechte lijn en een cirkel zoals die door powerpoint worden weergegeven. Op figuur 2 zie je dezelfde primitieven zoals die door openoffice impress worden weergegeven. Voor de graphics mensen onder ons: totaal geen anti-aliasing en dus blokkerige lijnen. Maar, o wee, daar blijft het niet bij! Als je wat inzoomt op de cirkel (zie figuur 3) dan zie je dat dat helemaal geen cirkel is! Miserie! Ik snap echt niet hoe iemand zo'n gedrocht kan programmeren. Volgens mij is het tien keer moeilijker om zo een free-form figuur te visualizeren, dan van een simpele cirkel te tekenen. Frustratie, frustratie... Ik snap niet dat iemand openoffice nu nog serieus kan nemen.

Figuur 1: een lijnstuk en een cirkel in powerpoint.

Figuur 2: een lijnstuk en een cirkel in openoffice impress.

Figuur 3: een lijnstuk en een cirkel in openoffice impress (zoom).

Ik heb het dus weer opgegeven en heb mooi gereboot in windows en ben mijn presentatie in powerpoint aan het maken. Opslaan als pdf (geen filmkes dus) en met acrobat onder linux afspelen.

Zo heb ik nog wel een hele reeks computer gerelateerde frustraties. Ik denk dat ik mijn volgende post aan de macosx "maximize button" ga wijden...

BRU -> SFO -> BRU

Sofie en ik hebben vandaag eindelijk onze vlucht geboekt om na nieuwjaar terug te komen van Brussel naar San Francisco (voor de insiders: het is dezelfde dag en waarschijnlijk vlucht geworden). Dat wil ineens ook zeggen dat we onze finale terugvlucht geboekt hebben en dat de datum van onze verhuis terug naar ons geboorteland vast ligt: 28 oktober 2008. Voor al wie gehoopt had dat we hier gingen blijven hangen: we komen dus toch terug ;-). Maar als ik denk wat en wie we hier allemaal gaan moeten missen, dan doet het zelfs nu toch al een beetje pijn...

Zipcar

Sinds ik een Californisch rijbewijs heb zijn we lid van Zipcar, een maatschappij met auto's verspreid over San Francisco (en vele andere steden in de US en Canada) die je gewoon kan reserveren. Gedaan dus met lang wachten bij Hertz of Enterprise. Maar vooral gedaan dus met parkeerplek zoeken in San Francisco voor een huurwagen (elke Zipcar heeft zijn eigen parkeerplek). En omdat het via Berkeley mogelijk was om in een groepsabonnement te stappen is het niet duurder dan huren (parkeren en benzine inbegrepen misschien wel goedkoper).

Bon, morgen gaan we naar een feestje in Stanford met de collega's van Bart, want alles wordt nu mogelijk. Gedaan met asociaal zijn! Elke reservatie gaat gepaard met een korte beschrijving van de gereserveerde auto. In dit geval is het er eentje dat je zowel manueel als automatisch kan besturen. En ik vond het nogal grappig dat de Zipcar mensen het nodig vinden de manuele mode te beschrijven:

"If placed into manual mode, the driver must shift the transmission manually. A symptom of driving in manual mode is that the vehicle will feel like its hesitating and jerking."

Niet echt motiverend dus voor de gemiddelde Amerikaan om de manuele mode te proberen. We zullen het morgen eens testen :-)

Thanksgiving

Afgelopen donderdag was het Thanksgiving. Op uitnodiging van Roosje en Tom, Belgische vrienden uit San Jose, hebben we samen met Veerle en Sven en Marijke en Dave "turkey day" bij hen gevierd in de South Bay. We hadden afgesproken dat elk koppel een deel van de menu zou voorzien. Sofie en ik waren er goed vanaf gekomen en moesten de soep maken (het is witloof-turkey soep geworden). Marijke en Dave hadden lekkere apperitiefhapjes voorzien. Veerle en Sven hadden voor de heerlijke strawberry shortcake gezorgd. Maar het serieuze werk hadden Roosje en Tom op zich genomen: de hoofdschotel. Terwijl bij de rest van Amerika kalkoen op het menu stond, heeft Tom niet 1, niet 2, niet 3, maar 4 dikke kippen gebraad in de oven. Super lekker! Op het eerste zicht leek het veel te veel, maar al bij al hebben we samen toch ongeveer 3 kippen opgekregen. Ik zou wel is willen weten hoeveel pound ze in totaal wogen (vandaag op de bureau was iedereen aan het stoefen over hoeveel pound zijn kalkoen wel was... 20 pounders zijn blijkbaar geen uitzondering). Merci Tom en Roosje voor het organizeren en het braden! De foto's hieronder zijn genomen door Tom.

Sven en Veerle en twee van de lekkere kippen.

Bart, Sofie, Dave en Marijke en jaja, twee kippen.

Vrijdag was het "Black Friday". De eerste grote shopping dag van de eindejaarsperiode met overal tal van kortingen (vooral op elektronische toestanden). Vorig jaar waren Sofie en ik nog om 4am uit ons bed gekomen voor een projector (die we helaas niet hebben kunnen kopen doordat er al een rij van 200 man stond). Dit jaar hebben we ons ver van alle drukte gehouden door, jaja, te gaan werken. Zalig rustig op de bureau. Ook zaterdag en zondag was San Francisco heel aangenaam om rond te wandelen. Maar zondagnamiddag was de Trader Joe's weeral een hel om te gaan winkelen. Nog nooit zoveel volk gezien daar... En vandaag ging de shoppinggekte gewoon door met "Cyber Monday", het online equivalent van "Black Friday". Happy Shopping!

Exploring San Francisco

We wonen hier nu al meer dan een jaar in het centrum van San Francisco, maar nog steeds ontdekken we nieuwe buurten, parken en uitzichten. Vorig weekend was het vrij mistig, maar we hadden ons toch voorgenomen om een fietstochtje te maken naar Twin Peaks. Uiteindelijk is het niet Twin Peaks geworden, maar wel Bernal Heights, een park op een andere heuvel met prachtige uitzichten. Vandaar zijn we richting de baai gefietst om dan langs een nogal louche buurt via het ball park terug naar huis te fietsten.

Uitzicht op de baai van San Francisco.

Vandaag was het dan weer een hele mooie zonnige herfstdag. Deze keer zijn we te voet het stad in getrokken. Eerst Market street overgestoken richting Hayes Valley om naar de mooie designer winkels te gaan kijken. Het was er opvallend rustig. Zou iedereen aan het shoppen zijn aan Union Square? Via Hayes Street zijn we dan naar Octavia doorgestoken om zo te eindigen in de Mission. Ik had ongelooflijk veel zin in frietjes en dus zijn we bij Frjtz een bijna authentieke Belgische friet gaan eten. Die in Hayes Valley bestaat niet meer (de landlord had andere plannen) en het was de eerste keer dat we die in de Mission uitprobeerden. Maar hij is een pak beter en veel mooier dan die in Hayes, dus we treuren niet. Bij een echte Belgische friet hoort natuurlijk ook echt Belgisch bier. We hebben dan ook Affligem, Leffe en Maredsous van 't vat gedronken. Super lekker! Na deze uitgebreide Belgische brunch zijn we te voet langs de Women's Building (grootste muurschildering in SF) en Dolores Park (prachtige zichten op SF) naar de tramhalte gewandeld om via de J Muni lijn terug naar Civic Center af te zakken.

De Women's Building.

Sofie in Dolores Park.

Mushroom Picking

Zondag was het een heel mistige dag hier in San Francisco. Ideaal dus om het bos in te trekken om paddenstoelen te gaan plukken. Hier in de V.S. is dat niet zo populair en daarom kan je hier in de bossen redelijk gemakkelijk eetbare en lekkere paddenstoelen vinden. Een collega van mij, Martin, is een Duitser en blijkbaar is in Duitsland paddenstoelen verzamelen een heel populaire activiteit. We hadden dan ook met hem een ervaren gids. Met een hele paddenstoelenencyclopedie in de hand zijn we Muir Woods ingetrokken op zoek naar lekkere niet-dodelijke paddenstoelen. Maar zelfs met Martin's boek in de hand bleek het toch niet al te gemakkelijk om paddenstoelen juist te identificeren. De familie zoeken lukt meestal wel, maar dan specifiek uitvissen om welke paddenstoel het juist gaat, dat is een ander paar mouwen. We hebben dan ook op veilig gespeeld en enkel die meegenomen waarvan we 100% zeker waren: oesterzwammen, chanterelles (na 3 uur zoeken had Sofie een hele goudmijn aan extreem grote chanterelles gevonden) en dan nog "shrimp mushrooms".

Al bij al hadden we toch voor een 30-tal dollars aan paddenstoelen gevonden. Terug thuis hebben Martin en Sue dan een overheerlijke risotto en steak met chanterellesaus bereid. Om je vingers bij af te likken! Het was super lekker en misschien wel belangrijker: we leven nog ;-)

Hyatt Regency SF Holiday Lighting Ceremony

Afgelopen vrijdag is hier in San Francisco de einderjaarsperiode ingegaan. Samen met Dave en Marijke en Przemek (een visiting co-worker van Sofie) zijn we naar het Hyatt gegaan aan Market en Embarcardero (vlakbij de Ferry building dus). Binnen in de indrukwekkende lobby van het hotel stonden prachtige miniatuur taferelen (huisjes, treintjes in de sneeuw), een hele grote kerstboom en duizenden lichtjes die van boven aan het plafond de lobby in hingen.

Die lichtjes werden vrijdagavond dan ook voor het eerst met koorgezang en al erbij aangestoken. Heel romantisch. We waren al direct in de juiste sfeer. Ook buiten hing het Embarcadero Center vol met lichtjes die na een kort vuurwerk ook werden aangestoken. Een prachtig zicht, vooral ook omdat het die avond heel "foggy" was, waardoor je mooie scattering effecten kreeg. Neem daarbij nog de ice skating ring, met op de achtergrond de palmbomen van Embarcadero, en het plaatje was volledig.

We hebben de avond afgesloten met een geslaagd dinner in de Market Bar. De kobe beef was heel lekker en ook het vispannetje van Sofie was zo lekker dat we er zelfs niet van mochten proeven. De rekening aan de andere kant was iets minder appetijtelijk...

De foto's die je hier ziet werden op professionele wijze door Przemek gemaakt.

Eindejaarslijstjes

De kerstman en sinterklaas zijn nog niet gepasseerd, maar door halloween en thanksgiving ben ik al helemaal in de eindejaarsstemming. En wat hoort daar bij: eindejaarslijstjes natuurlijk. Waarschijnlijk ben ik er dus nogal vroeg bij, maar hier zijn mijn 5 favoriete cds van het afgelopen jaar (in willekeurige volgorde):

1. Radiohead - In Rainbows

Het 7de album en meteen ook een van mijn favoriete. Het komt heel dicht in de buurt van OK Computer, tot dusver Radioheads beste album ;-). Zoals jullie waarschijnlijk wel weten kan je zelf kiezen hoeveel je voor dit album betaalt om het te downloaden. Ik heb er 5$ voor betaald, wat me wel redelijk leek aangezien je er enkel digitale mp3's voor krijgt en geen cd met een hoesje etc. Favoriete nummers: Reckoner en House of Cards. Een aanrader!


2. Wolfmother - Wolfmother

Een Australische "hard rock" band. Een paar maanden geleden kwamen ze hier in San Francisco. De ticketverkoop startte zondag om 10am, ik wou er kopen om 11am en ze waren al uitverkocht. Jammer. Favoriete nummers: Woman en Joker and the Thief.


3. Two Gallants - What the Toll Tells

Indie rock uit onze hometown San Francisco. Een duo, gitaar en drums, vrij ruw met wat blues invloeden. Ondertussen hebben ze al een nieuwe cd uit, maar die heb ik nog niet kunnen gaan kopen. Favoriete nummers: hun singles Las Cruces Jail en Steady Rollin'.


4. Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare

Een Engelse indie rock band, opgericht in 2002 en met een ongelooflijke hype wereldberoemd geworden. Sofie en ik hebben het geluk gehad hen live te zien hier in San Francisco in de Warfield. Super optreden! Broekventjes, maar hun nummers swingen en rocken de pan uit zoals geen enkele andere groep rock kan schrijven en brengen. Favoriete nummer: D is for Dangerous.


5. Josh Ritter - The Animal Years

Leren kennen dankzij Sue en Lieselot en hier in San Francisco live zien optreden in Bimbo's 365 club. Een singer-songwriter uit Idaho. Een mengeling van Dylan, Springsteen en Cohen. Deze cd heb ik van Lieselot cadeau gekregen (danku Lieselot!). Zijn laatste album is ook heel goed, maar heb ik nog niet kunnen kopen. Je kan het wel in z'n geheel beluisteren op zijn website.


Als je je eigen muziek smaak in die van mij herkent, mag je altijd aanbevelingen achterlaten in de comments ;-)

Bart.

Dood in de Metreon

Belgie heeft de afgelopen jaren zijn aandeel aan zinloze moorden ook wel gehad. Maar hier in Amerika is het al niet veel beter. Zondagavond werd er een jongen van 18 neergeschoten hier enkele bloks vandaan in de Metreon. Voor zij die SF kennen, dat is het cinema complex naast de Yerba Buena gardens vlakbij het conventie centrum. De reden was al even banaal als "voor een ipod" of "voor een sigaret". Het slachtoffer stond op de roltrap en achter hem stond de dader, die blijkbaar vond dat je op een roltrap niet mag stilstaan, maar dat je moet voortstappen. Na een korte discussie trok die gast een wapen en schoot die jongen 3 keer raak. Hij stierf dan ook in het ziekenhuis. De dader werd na een lange acthervolging gevat door een van de politieagenten die toezicht hield op het Oracle event. Leeftijd van de dader: 15 jaar...

Peru: Machu Picchu (and The Sacred Valley)

Bart en Sofie in Machu Picchu

We zijn nu bijna 3 maand verder en dit is eindelijk de laatste post van onze gecombineerde Colombia - Peru reis. Na een tocht langs de Colca Canion, het Titicacameer, Cuzco en de Heilige Vallei zijn we dan eindelijk toegekomen op de hoofdbestemming van (ik denk wel) elke Peru reiziger: Machu Picchu.

Het typische Machu Picchu plaatje.

Sofie en ik waren vroeg aan de ingang en hadden het geluk van een lokale gids te vinden die ons een 3-tal uur zou rondleiden (tegen betaling natuurlijk). Op alle vorige sites hadden we de lokale gidsen afgewimpeld, maar nu waren we er zelf op zoek naar gegaan, want voor Machu Picchu leek het ons toch wel de moeite om wat achtergrond informatie te bekomen.

Sofie met een Alpaca muts.

En het moet gezegd: het was zeer indrukwekkend. Hoog boven op een berg (2430m) omgeven door indrukwekkende rotsen vind je deze indrukwekkende stad: "The lost city of the Incas". Straf, want deze stad is een hele lange tijd uit de aandacht van de mensen geweest en pas in 1911 door een archeoloog "ontdekt" en in de belangstelling gebracht. Nu wordt de site dan ook overrompeld door toeristen. Er is wel een beperking in aantal per dag (en het toegangsticketjes is ook niet goedkoop), maar toch hebben studies uitgewezen dat als het zo verder gaat, de site zwaar beschadigd wordt en uiteindelijk zelfs bedreigd wordt in haar bestaan.

Erosie zorgt voor aardverschuiving en
bedreigt het voortbestaan van Machu Picchu.

Op de rand van de afgrond.

Zoals je kan zien was het in de ochted heel mistig (begin van het regenseizoen). Maar in de namiddag klaarde het gelukkig een beetje op. We hebben ongeveer een 3-tal uur op de site rondgewandeld, en een kleine uitstap gemaakt naar de Sun Gate. Langs daar komen de wandelaars toe die via de beruchte Inca Trail Machu Picchu bezoeken.

Zicht vanuit de Sun Gate.

Na Machu Picchu was het terug naar Aguas Calientes en van daar in de vroege ochtend met de trein naar Olantaytambo in de Heilige Vallei. In plaats van ons terug te haasten naar Cuzco hadden Sofie en ik besloten om hier nog wat sites te bezoeken. In het busstation hebben we een taxi gecharterd (altijd een gedoe om een correcte prijs te onderhandelen) en hebben we ons naar Moray (cirkelvormige terrassen) en Salinas (zoutmijn) laten voeren. Twee mooie afsluiters van een geslaagde eerste Zuid-Amerika reis.

Mysterieuze circels in Moray.

Kleine trapjes om van terras naar terras te gaan.

Zoutwinning in Salinas.

Zoutterrasjes in Salinas.

Riviertje dat het zout aanvoert in Salinas.

Dit was het voor ons Colombia-Peru reisverslag. Als je nog meer foto's wil zien, dan kan je hier terecht.

Miss Marty's Hair Academy

Omdat Bart het volledig met mij eens was omtrent mijn nieuwe kapsel, zijn we er vandaag dan maar op uit getrokken op zoek naar een nieuwe kapper. Langs heel wat omwegen zijn we terecht gekomen bij 'Miss Marty's Hair Academy', hier bij ons om de hoek. Het was zowat de enige kapper in de buurt die open was en waar ik zonder afspraak direkt binnen kon, anders zou ik (zoals altijd al) het salon zo snel mogelijk voorbij lopen omwille van alle lelijke pruiken in de etalage. En dan had ik het woord 'Academy' nog niet opgemerkt...

Jaja, dit is een school voor kappers, leerde ik toen ik op voorhand moest betalen (zeer gevaarlijk....) en slechts 8 dollar moest neerleggen. Bon, veel erger kon het niet worden dus ik heb me er maar aan gewaagd.

De beurt voor 8 dollar begon meteen met een wasbeurt, iets wat in de US zeer ongewoonlijk is. Toen ik mijn piepjonge kapster vroeg waarom zei ze (in 't Engels maar heb het zo wat vertaald): 'Er komen hier zoveel daklozen en ander gespuis uit 6th Street dat we de wasbeurt maar verplicht gemaakt hebben'. De reden kon mij niet veel schelen, ik vond het al een goed begin van de ervaring!

En ik moet zeggen: de hele ervaring was positief. Een goede jonge kapster die gemotiveerd was (en dus niet haar eigen highlights ligt te doen ondertussen). Ze had ook wat nieuwe technieken om layers te maken, en van de fifties carre af te geraken. Ik durf eindelijk terug over 't straat en dat voor slechts 8 dollar! Ik denk dat ik mijn kapsalon gevonden heb :-)


Naast het salon was de verkoopszaal voor de SOMA GRAND appartementen. Met mijn nieuwe kapsel durf ik alles, dus ook daar binnenstappen en doen alsof we een appartementje willen kopen. We hebben zelfs een rondleiding versierd. Een primeur want het gebouw (een wolkenkrabber bij ons om de hoek) is nog maar een week toegankelijk. Ik moet zeggen: het uitzicht vanuit de appartementen is echt super. En de appartementjes zelf zijn, voor een junior met den (lees: 1 slaapamer en een mini-bureauke) zeer ruim en mooi. Wel beetje duur....
Op de foto hieronder zie je het gebouw. Let ook op het kunstwerk rechts onderaan: 1% van de kostprijs van elke wolkenkrabber gaat hier verplicht naar kunst (als je ziet wat dat is per appartement, dan koop ik mij liever een mooi schilderij voor binnen dan voor dit glazen gedrocht vanbuiten....)

Met technisch Engels kom je niet ver bij de kapper

Na een heel drukke en stresserende periode had ik vandaag eindelijk eens een namiddag zonder deadlines (of, omdat we dit weekend een rustig weekend hebben kon ik gerust wat werk uitstellen naar zaterdag en zondag want maandag wordt me wel weer het dagje -- nu niet aan denken). Ik was thuis gebleven omdat ik stipt om 12u een rapport moest opleveren, en dus geen tijd wou verliezen deze ochtend met een uur op de BART zitten (jaja, bij mij gebeurt alles altijd op de valreep). Na hard labeur in de ochtend, en omdat ik nu toch in 't stad was gebleven, leek het een super idee om vlug naar de kapper te gaan voor een ontspannende namiddag!

De keuze was HairShaper omdat die kapper de vorige keer goed was meegevallen. Nu, misschiens is het omdat mijn woordenschat in verband met haarstijlen niet al te uitgebreid is (moet dringend wat meer roddelboekskes lezen!), maar als je 'thinned and layered and young' vraagt, dan verwacht je al zeker niet wat ze ervan gemaakt hebben! Het is de meest saaie 'carre' ooit geworden. Geen laagjes te zien. Zeker niet jong. En vooral niet uitgedund (mijn hoofd is 10cm gegroeid aan alle kanten, behalve in de hoogte).
De kapster was dan ook bezig met haar eigen 'highlights' tijdens het knippen. Een stuk knippen, haar highlights product uitwasen, ander stuk knippen, haar eigen haar gaan kammen, ... Nog nooit meegemaakt. Bon, ik hoop maar dat ze het knippen van haar eigen coupe aan een van haar collegas overlaat, want veel bakt ze er niet van.

Al een geluk is mijn 'carre' nog net lang genoeg om in een mini-staartje te doen, wat ik dan ook voor de ogen van de kapster gedaan heb (slecht van mij, na al haar moeite om er een ballon van te maken :-). Dus, in plaats van goedgekapt het weekend te beginnen, ben ik maar vlug onder de douche gaan staan om alle lak en andere plikplak die het haar nog boller deden staan eruit te wassen.

De 'highlights' zijn wel goed, dus dat resultaat weerhoudt me ervan om een vreselijke Yelp review te schrijven. Straks eens zien wat Bart ervan vindt, en als hij mij gelijk geeft ga ik morgen een nieuwe coupe vragen (lekker assertief in de US!). En in het andere geval: 't is hier echt winter aan het worden, dus ik kan me nog altijd een hippe muts aanschaffen :-)

Halloween

Na gisteren een zware aardbeving (die we raar maar waar niet gevoeld hebben) en een zelfmoord in de BART Powell station (die we gelukkig niet gezien hebben), is het vandaag Halloween. Een eventful week zoals wij dat hier noemen. Wij hebben Halloween vorige week zaterdag al gevierd op het dakterras van Martin en Sue. Sofie was een vampier, Lieselot een heks en ik een monster. Maar mijn masker was iets te warm en heb het dus niet al te veel opgehouden.

Lieselot "de heks" en Sofie "de vampier".

Hier samen met Bart "het monster"
(daar heb ik geen masker voor nodig).

Marilyn, ehm, Martin "Manson".

Primoz en Sue.

Vanavond ga ik terug bij Martin en Sue pumpkin soep, pumpkin curry, pumpkin martini, pumpkin taart, etc. eten. Sofie en Lieselot gaan Halloween in Las Vegas vieren. Zij zitten nu hopelijk op de vlieger. Op het programma staan voor hen vandaag en morgen Las Vegas en Death Valley. Vrijdag vlieg ik dan ook naar Las Vegas en dan gaan we zaterdag en zondag samen naar de Grand Canyon en zondagavond staat er 'O' van Cirque du Soleil op het programma. Maandag om 7u vliegen we dan terug om op tijd op het werk te zijn.

Josh Ritter

Eergisterenavond is Lieselot, Sofie haar zus toegekomen. Zij zal hier twee weken blijven en sluit de hele reeks bezoeken af die we de afgelopen maanden gehad hebben. Het weer zit hier alleszins al mee voor haar: het is super mooi. Een van de eerste activiteiten die Sofie en ik gepland hadden was om naar een optreden van Josh Ritter te gaan. Sue, de vriendin van Martin, een collega van mij, is een echte fan en heeft ons Josh Ritter leren kennen. Het toeval is nu, dat Lieselot voor mij een cadeautje bij had (naast alle chocolade natuurlijk): een cd van Josh Ritter. Blijkbaar is Lieselot ook een echte fan en vond ze dat het hoog tijd was voor mij om Josh Ritter te leren kennen. Lieselot wist niet dat we woensdagavond naar een optreden van Josh Ritter zouden gaan. Straf toeval he!

Het optreden was in Bimbo's 365 Club in North Beach. We hadden om 7pm afgesproken met Alaric, Sue en Martin om bij Alaric thuis eerst buritos te eten en daarna naar het optreden af te zakken. De buritos waren goed (wel niet Lieselot haar ding precies). Het optreden was ook heel goed. Als Josh Ritter bij jou in de buurt komt moet je zeker gaan kijken! Zijn cds kan ik ook zeker en vast aanraden!

Voor de rest heeft Lieselot het hier precies wel naar haar zin. Ze heeft gisteren al half San Francisco afgewandeld en Alcatraz bezocht. Hier kan ze natuurlijk ten volle haar nieuwe SLR uitproberen.

Dit weekend staat er een dinner met Marijke en Dave op het programma en een Halloween feestje bij Sue en Martin (daarvoor moeten we wel nog outfits zien te vinden). Lieselot en Sofie gaan ook een auto huren om wat rond te cruisen. Ik ga dit weekend overdag thuis blijven om achterstallig werk in te halen.

The Sacred Valley

Nog een post over onze trip naar Peru! Op aanvraag deze keer veel meer foto's. De meeste bezoekers nemen de Inca trail naar Machu Picchu, maar die moet je al lang op voorhand boeken. Omdat wij nogal late beslissers zijn was er dus geen plaats meer. Dus hebben we maar onze eigen toer van the 'Sacred Valley' gedaan: te voet met de rugzak. En het was zeer zeker de moeite (het kan bijna niet dat de Inca trail mooier is :-). De eerste stop was 'sachsaywaman' (spreek uit: Sexy Women), een oude Inca stad net naast Cuzco.

Sofie aan de ingang van 'Sexy Woman'

Bart aan een van de vele doorgangen.

De Inca's bouwden hier in een zigzag patroon om potentiele aanvallers het moeilijker te maken

Straf hoe al die blokken mooi in elkaar passen.

Bart op 'Sexy Woman'

Viva El Peru. Zicht vanop 'Sexy Woman'

Na 'Sexy Woman' gingen we te voet verder bergop richting de volgende site: Q'enko. Een site met allemaal inkervingen van de Inca's en ook een gigantisch altaar in de rotsen.

Na Q'enko, wij terug de weg op voor een uurtje stappen naar de volgende Inca site vlakbij Cuzco: Puca Pucara. Maar eerst enkele sfeerbeelden van de weg ernaartoe.

De weg naar Puka Pukara.

Lama of Alpaca?

Lama of Alpaca?

Cavia's (let op het bakje voor 'tips')

Sofie aan de poort van Puka Pukara.

Puka Pukara. Van hieruit had je een prachtig zicht op de vallei.

Aan Puka Pukara moesten we maar de weg oversteken en kwamen we bij de 4de site die andere bezoekers normaal gezien met een busje vanuit Cuzco bezoeken (i.p.v. te voet met een volle rugzak).

Tambomachay (de Inca baden)

Na vorige 4 sites bezocht te hebben was het al middag en hoog tijd om door te reizen naar Pisac. De site die we hier bezocht hebben vinden we nog steeds het hoogtepunt van onze Peru reis (jaja, zelfs mooier dan Macchu Pichu). Reden? Hoog boven op een berg gelegen die je via wreed steile trapjes moet beklimmen (niet voor mensen met hoogtevrees). Boven had je dan ook een prachtig uitzicht op de vallei. En daarbovenop komt dan nog is dat we daar zowat als enigen rondliepen (geen bussen met toeristen dus!). Dus voor wie ooit naar Peru reist: vergeet zeker Picas niet te bezoeken! Hier enkele foto's:

Na de klim op de Picas ruines waren we behoorlijk uitgeput en hebben we een taxi gecharterd terug naar het dorpspleintje. Daar hebben we snel nog wat lekkere empanada's gegeten en ons opgefrist op onze hele gezellige kamer.

Empanada's met kaas, mmmm.

De avond hebben we afgesloten met een sauna (jaja!) en een dinner in een van de weinige verlaten restaurants (hier waren echt bijna geen toeristen). De volgende dag hebben we de voormiddag doorgebracht op de markt (hier waren natuurlijk wel veel toeristen).

Na het shoppen hebben we de bus genomen naar onze laatste stop in de Heilige Vallei: Ollantaytambo. Van hieruit zouden we in de avond de trein pakken naar Aguas Callientes (de uitvalsbasis voor Macchu Pichu). Ook hier een prachtige site, maar spijtig genoeg met massa's toeristen!

Bart voor een van de enorme stenen: hoe de Inca's die tot op de bouwplaats kregen is mij nog steeds een raadsel.

In afwachting van onze trein naar Aguas Callientes hebben we nog een gezellig restaurantje gevonden waar je zelfs kaasfondue kon eten. Wij hebben het wel bij gluhwein en een "normale" menu gehouden. Sofie heeft er wel maar 1 hapje van gegeten, want ze is daar behoorlijk ziek geworden...

Voila, dat was het voor de Heilige Vallei. De volgende Peru post zal (eindelijk) over Macchu Pichu gaan ;-)