Love Parade op zijn San Franciscaans

Vandaag hadden we eindelijk eens een rutig dagje. Vanavond komen Wim, Bert, Freddy en Gert, 4 vrienden uit Leuven op bezoek, en daarom hadden we niets gepland. Maar nu landen ze pas om 21u, dus een hele dag tijd voor ons om van het supergoede weer te genieten.

Dus gingen we op stap om een hoesje te kopen voor mijn nieuwe iPhone (Jaja, Bart kon het niet laten en heeft dan maar een iPhone gekocht als kadootje voor mij. En ik kon dat niet weigeren natuurlijk :-)). En onderweg kwamen we tot de vaststelling dat San Francisco alweer op zijn kop stond en er door Market street een parade aan de gang was. En wat is nu het leuke van een iPhone? Dat je altijd een camera bij hebt natuurlijk. Hieronder wat sfeerbeelden. De blote manen met penisringen (vies!) heb ik maar niet digitaal vastgelegd....

Fall Quarter has Started

Deze week is het fall quarter begonnen op Stanford, wat zowat overeenkomt met de opening van het academiejaar in Leuven. Een hele drukte dus op de campus. Maar ook op het werk zelf: onze groep is weeral een pak groter geworden. We zijn nu met 1 professor, 4 (!) post-docs en een twaalftal graduate students. Gedaan dus met de rust van het summer quarter.

Ook buiten het werk leek deze week wel op de eerste week van een academiejaar in Leuven. Maandag zijn Wim en Kristof teruggekomen van hun trip en we wilden hen dan toch nog een beetje het avondleven in SF laten kennen. Hoogtepunt op culinair gebied was EOS, een trendy restaurant/wijnbar waar we samen met Marijke en Dave gaan eten zijn voor het goede doel: de women clinic waar Marijke vrijwilligerswerk doet. Ik dacht dat 15% van de inkomsten van het restaurant die avond werd afgestaan voor het goede doel. En het eten was super lekker: we hebben tapasgewijs vanalle kleine gerechtjes besteld en gedeeld. Super super lekker, en al bij al was het niet zo duur (ronde de 45$ de man)! EOS staat nu bovenaan mijn favoriete restaurant lijstje.

Woensdag was voor Wim en Kristof de laatste avond en wat mag je (naast Alcatraz) zeker niet missen als je naar SF komt? Sushi! Wij dus naar Sushi Groove South (de meest hippe sushi van SF). Wim was geen voorstander, maar was snel gewonnen voor de tonijn en zalm sushi ;-) Ik heb nog geprobeerd van hen het serieuzere werk te doen eten (zeeegel en zalmeieren), maar toen hebben ze toch wel gepast.

Donderdag om 5u15 opgestaan om samen met Wim en Kristof naar SFO te gaan, want hun vlucht vertrok rond 9u. Wim en Kristof: het was super tof dat jullie die verre reis (en heel lange terugreis ;-)) gedaan hebben om ons te bezoeken!

's Avonds zijn we samen met Martin en Sue (Martin is een nieuwe collega van mij) naar de Arctic Monkeys gaan kijken/luisteren in the Warfield Theatre. Niet super bekend hier, maar de zaal was wel uitverkocht en wie er was was dan ook een echte fan. En het was de moeite! Amaai. Na het optreden zijn we nog eventjes in Club 6, een van de meest beruchte clubs in SF, uitgeweest. We konden nog net voor de 'cover' binnenglippen, met als gevolg dat er nog niet veel volk was en dat we zowat de enigen op de dansvloer waren. We zijn dan ook niet lang gebleven.



Gisteren hadden we terug met Martin en Sue afgesproken om de Braziliaan onder ons (Bossa Nova) nog een keer uit te proberen. Het was heel lekker, beter als de vorige keer: vooral de mussels en de peixo frito, mmmm. En zelfs de zwarte bonen waren heeeeeel lekker. Maar de reden waarom we nog zouden teruggaan zijn de mochito's: strawberry mochito en cucumber mochito zijn echt super lekker.

Nog een typische SF annecdote van die avond. We zitten daar naast een groep van 10 vrouwen, die, althans zo dachten we, een bachelorette party hadden. We vroegen dan ook wie er ging trouwen. Maar blijkbaar waren zij gewoon aan het uitgaan. Dus ik vroeg: en waar zitten de mannen dan? Ah, wij zijn allemaal single, op een na. En blijkbaar is dat echt wel de statistiek hier: 9 op de 10 vrouwen zijn desperately op zoek naar de geschikte beta male. En die kunnen ze spijtig genoeg in SF niet vinden, gay capital of the world.

Vandaag gaan we een beetje genieten van onze (tijdelijke) rust, want vanavond komt er nieuw bezoek: een bende van 4 vrijgezellemannen, vrienden uit onze studententijd. Ik denk dat zij hier wel graag gaan uitgaan ;-)

ps: onze resterende blog posts van onze reis naar Peru komen er aan!

Really Achieving Your Childhood Dreams

Zij die in het computer graphics wereldje zitten, zullen waarschijnlijk Randy Pausch wel kennen, professor of Computer Science / HCI / Design / Entertainment Technology at Carnegie Mellon. Ze hebben bij hem pancreaskanker vastgesteld en hij heeft nog maar enkele maanden te leven. Twee weken geleden gaf hij zijn laatste les voor een vol auditorium. Het ging over hoe hij zijn kinderdromen heeft kunnen waarmaken... Heel pakkend.

En nu weten jullie ook ineens hoe het komt dat iedereen op een SIGGRAPH paper een teaser zet (een grote afbeelding op de eerste pagina).

Puno naar Cuzco

De rit van Puno naar Cuzco zouden we overdag met een bus doen. Vooral omdat het landschap heel mooi is, maar ook omdat er onderweg een aantal sites zijn die zeker en vast de moeite zijn om te bezoeken. Voor mij was de busrit wel niet zo aangenaam: de nacht ervoor was ik ziek geworden en ben ik 3 keer naar het toilet moeten lopen om over te geven (die dag ben ik dan ook 5 kilo afgevallen, wat het enige positieve aan ziek zijn was). Ik heb dan ook de hele busrit niet veel anders gedaan dan wat dommelen, warm water drinken en bij elke stop naar het wc lopen. Aan het buffet 's middags heb ik ook niet veel gehad: veel meer dan wat rijst en een cola heb ik niet binnengekregen.

Maar al bij al was het wel de moeite. Dus voor wie ooit twijfelt om van Puno naar Cuzco de toeristenbus te pakken i.p.v. de gewone bus, de 4 keer duurdere prijs is het toch wel waard.

Hier is een foto die Sofie genomen heeft op het hoogste punt tussen Puno en Cuzco (La Raya, 4335m) waar we mij ook een echte alpaca trui hebben aangeschaft (die later nog goed van pas is gekomen).

Onderweg stop je naast aan de historische sites natuurlijk ook aan de typische toeristische plekjes, waar je 5 minuten de tijd krijgt om wat juwelen te kopen of foto's te trekken van lama's, alpaca's, en ook die lekkere lieve cavia's ;-)

Het hoogtepunt van deze trip was natuurlijk het bezoek aan Raqchi, overblijfselen van een indrukwekkende Inca tempel (ook wel tempel van de god Wiracocha genoemd). De muren die je ziet zijn zo ongeveer 14 meter hoog en gebouwd in twee verschillende delen. Indrukwekkend!

756

Even een SF blog tussendoor. Ik had beloofd er geen posts meer aan te spenderen, maar ik kan het niet laten. In een aantal vorige posts had ik over de 756ste homerun ball van Barry Bonds, de beruchte baseball speler van de SF Giants. Die bal was de beslissende voor het meeste aantal homeruns. Een jonge kerel van NYC had die bal gevangen en ging hem verkopen via online veiling. De verwachte verkoopprijs was rond de $500,000, maar uiteindelijk is ie ongeveer voor $750,000 verkocht. Jaja, wie heeft er nu zoveel over voor een baseball?

En de persoon die hem gekocht heeft is nog zotter dan je zou denken. Het is fashion designer Ecko. Hij heeft nu namelijk een poll opgezet zodat wij allemaal kunnen beslissen wat er met de bal gaat gebeuren. Je kan stemmen op volgende drie mogelijkheden:

1. Bestow it: Stuur de bal naar het baseball hall of fame museum.
2. Brand it: Brand een asterisk op de bal en stuur hem dan naar dit museum. Die asterisk moet aantonen dat er een geurtje is aan de bal aangezien Bonds steroids zou genomen hebben.
3. Banish it: Huur een raket en stuur de bal de ruimte in, want hij behoort niet op deze planeet.

Ik heb alvast op 3 gestemd. Maar eigenlijk is het wel een beetje zot: Ecko spendeert eerst bijna een miljoen dollar aan de bal en gaat dan (waarschijnlijk) nog een keer zoiets spenderen om de bal de ruimte in te sturen. En dat allemaal om in de belangstelling te komen...

Breng jouw stem alvast ook uit op: http://www.vote756.com/marcecko/

Oh ja, bekijk ineens ook het filmpje van Ecko i.v.m. Air Force One. Ecko heeft blijkbaar echt wel geld te veel om domme dingen te doen. Imagine wat ze in Afrika of elders met dit geld zouden kunnen doen...

Puno

Na Arequipa zijn we naar Puno gegaan met de bus. We hadden op voorhand een ticketje gekocht bij een maatschappij, maar toen we op de busterminal waren bleven ze het vertrekuur maar uitstellen. We voelden het dus al aankomen: geen bus wegens niet genoeg verkochte zitjes. Wonder boven wonder stond in ons woordenboekje het zinnetje: "Ik wil mijn plaats annuleren en mijn geld terug", en zowaar: ze begrepen ons en we kregen inderdaad ons geld terug! Dan maar vlug bij een andere maatschappij een (blijkbaar goedkoper) zitje gekocht en daar gingen we.

Een stop voor Puno zijn we uitgestapt: Juliaca. Tussen Juliaca en Puno liggen namelijk mooie ruines (Silustani) die je gemakkelijk kan bezoeken door een taxi van Juliaca naar Puno langs daar te laten omrijden. Na veel gedoe toch een taxi gevonden (veel autos waren er precies niet in Juliaca, en de rit Juliaca-Puno is toch iets te ver om met een fietstaxi te doen). Maar het was de moeite waard: hieronder enkele fotos van de Inca-begraaftorens op een berg van zo'n 4000m!

Puno ligt aan het hoogste meer bevaarbare meer ter wereld: het Titicacameer, dat op de grens ligt tussen Peru en Bolivie. Daar zijn we natuurlijk de drijvende rieteilanden gaan bezoeken. Ooit was een stam op het idee gekomen om zelf land te maken of eilanden te gaan bouwen op het Titicacameer. Hieronder zie je de toegang tot de drijvende eilanden:

En hier nog enkele sfeerbeelden:

We kregen ook ineens de uitleg over hoe de eilanden gemaakt worden. Allemaal zeer toeristisch dus, want van de originele stam zou geen enkele nakomeling nog in leven zijn. De huidige inwoners houden dus maar al te graag de traditie in eer om toeristen te plezieren (er waren trouwens vooral Peruaanse toeristen mee op onze tocht!).

Alle kinderen zijn verzot op kleurpotloden en stiften. Bij het uithalen van wat pakketjes liepen plots een hele hoop kinderen uit alle hutjes uit. Als je ziet hoeveel van die kinderen moeten werken (en hard werken!) dan geven we ze maar al te graag wat 'educatief speelgoed' natuurlijk!

En tenslotte: ook nu hadden we weer een leuk hotel: kijk maar wat een uitzicht in onze kamer.

Hier hebben we dan wel een fietstaxi genomen om aan het busstation te geraken. We hebben de arme kerel natuurlijk wel dubbel betaald, want het was precies toch wel heel vermoeiend...

Arequipa

Na bogota zijn we naar Arequipa gevlogen, via Lima in Peru. De aankomst was alvast super: tussen de bergen was plots een soort plateau dat Arequipa voorstelde (slechts op 2300m) met daarond machtige bergen zoals de vulkaan Misti van zo'n 6000m.

De eerste avond hebben wen het rustig aan gedaan: een reisbureau gezocht voor een 3-daagse wandeling in de colca canon (op 100m na de diepste ter wereld!), en daarna heeft Bart Guinea pig (lees cavia) gegeten. Hieronder het bewijs!

De eerste avond van de 3-daagse eindigde (na een urenlange afdaling - diepe canon he) in een bad met natuurlijk warm water naast de colca rivier. Zeer aangenaam!

Ons kamer was wel origineel, maar echt veel privacy had je niet want tussen de bamboe-deuren zaten nogal wat kiertjes. Idem voor toilet.

De volgende dag waren we al vroeg op pad, want het zou een drukke dag worden. Eerst de canon opklimmen langs een kant, dan terug naar beneden, en dan terug omhoog langs de andere kant. Hier zie je een stukje van de weg.

Het uitzicht was wel super.

Bij aankomst in de oase (lees: na 1 keer omhoog en 1 keer omlaag) was er terug een (koud) zwembad.

Daarna kwam de laatste inspanning: 1300m oftewel 4000 voet omhoog klimmen (voor de 2de keer die dag...) Het is gelukt, maar met weinig overschot want de zon ging net ondergaan: 12 uur nadat we vertrokken waren aan de warmwaterbron zijn we boven aangekomen.

De 3de dag van de tocht was gelukkig iets minder inspannend: condor's kijken. Wat een machtige vogels.

En omdat het toch wat fris is zo hoog in de bergen kan een lamamuts toch wel wonderen doen.

Tenslotte nog wat fotos van Arequipa. Ons prachtige hotel.

En de typische mini-taxi's op het mooie plein in Arequipa.

Proficiat Patrick en Liliana!

Het is een tijdje stil geweest op onze blog, en de reden hiervoor wat natuurlijk dat wij voor 2 weken op vakantie waren naar Zuid-Amerika. De eerste reden voor deze trip wat het trouwfeest van Patrick en Liliana in Bogota/Colombia, en bij deze gaan we hier dan eerst verslag over uitbrengen. Fotos en verslagen van Peru komen dan later wel, want nu hebben we ook niet al te veel tijd omdat we bezoek hebben uit Belgie: Wim en Kristof uit Hever. Maar meer hierover dus later!

Colombia was heel tof. Het ziet er een heel mooi land uit: veel groen. En de mensen waren ook super vriendelijk, want ze zijn daar niet echt gewoon van toeristen te krijgen, dus ze vinden dat super dat jij hun land bezoekt.

De trouw zelf was een hele ervaring: de trouwen in Belgie zijn er niet mee te vergelijken: veel meer ambiance. De dansvloer stond nog voor de openingsdans vol tot het einde. Die Zuid-Amerikaanse muziek is natuurlijk wel opzwepend ;-) Hieronder een foto van het feest van ons en het feestpaar!

De trouw ging als volgt: om 12u30 kerkelijke viering in een kerk in Bogota. Vrij gelijkend aan Belgische trouwen. Daarna met een busje naar een hacienda op een uurtje rijden buiten Bogota. Daar om 15u eerst een korte receptie en om 15u30 zaten we al aan tafel. Eten was gelijkaardig aan Belgie. De ouders van Liliana hadden wel dansers ingehuurd die tijdens het eten typische Columbiaanse dansen deden (zie foto). En er was ook een heel orkestje dat de hele avond live muziek speelde.

Hoewel het feest om 12u gedaan was, heeft de hele zaal toch ongeveer 6u op de dansvloer gestaan. Anders dan Belgie was ook dat na het eten de mensen niet pintjes drinken, maar wel whiskey. 't Was dus wel een redelijk zatte bedoening. Daarna terug met het busje naar Bogota.

De volgende dag konden we allemaal met kater op een typische colombiaanse bus voor een tochtje naar de zoutkathedraal dat de ouders van Patrick hadden georganizeerd. Natuurlijk was er op de bus weer heel swingende muziek, maar omdat iedereen de dag ervoor al zoveel gedanst had werd het een relatief rustig busritje...

Het was heel plezant in Bogota! Bedankt Patrick en Liliana, en natuurlijk ook bedankt aan jullie ouders!