Google

Misschien hebben jullie het al gemerkt, maar sinds enkele dagen heb ik een tellertje geplaatst op deze blog site. Altijd interessant om te volgen van waar mensen op je blog terecht komen. Zo houdt die teller ook de "referring link" bij, de link waarop geklikt werd voordat op deze blog werd terecht gekomen. Het grappigste is om te zien wat mensen "googlen" om hier terecht te komen. (Mijn excuses als ik toevallig jouw google search ertussen heb gezet)

Een selectie:

• www.google.be/search?hl=nl&q=ik wil en honorary consul zijn van belgie&meta=
• www.google.be/search?hl=nl&q=altijd ziek op skireis&meta=
• www.google.nl/search?hl=nl&q=gevaarlijke straten in san francisco&meta=
• www.google.be/search?q=belgie,san francisco, uur vliegen&hl=nl&start=10&sa=N

Grappig he. Ik zal dan maar ineens een antwoord geven op al deze vragen:

• Ga is met de honorary consul praten, mevr. Bral hier in San Francisco.
  
• Ga niet skien na een deadline, maar neem eerst een weekje vakantie om te ontstressen en gan dan op skivakantie
• Gevaarlijke straten in San Francisco. Dit is Amerika, elke straat is potentieel gevaarlijk. Een voorbeeld: Head Street (ons vorig adres), daar werd enkele weken geleden een vrouw op haar fiets doodgeschoten om 6a.m., zonder reden. 8th Street (ons nieuw adres), hier werd de ruit van onze huurauto ingeslagen. Ik denk dat je in SF wel voor elke straat iets zou kunnen zeggen. Maar geldt dat niet voor elke wereldstad?
• Brussel - San Francisco is ongeveer 12u vliegen, maar San Francisco - Brussel is maar 11u vliegen. Raar maar waar.

Dus, als jullie nog eens googlen met deze search termen, en je komt hier terecht, dan heb je juist gegoogled ;-)

Woohoo: eindelijk skien!

Zaterdag gaan we eindelijk voor een dagje skien en het belooft goed te worden ;-)

Unless you're living in a cave, you've seen, noticed or figured out that Tahoe has been, and continues to be, dumped on as you read. Several feet! AND, the Bay Area Ski Bus is headed to the slopes just as it starts to clear up. For those of you who have flexible schedules (or can make it flexible), join us as soon as this Thursday which should be an epic day.

Omdat we geen auto hebben, gaan we natuurlijk met de bus.

Eerste bezoek uit Belgie

We zitten hier nu 5 maanden en eindelijk hebben we een keer bezoek uit Belgie gekregen. Dieter en zijn collega's van ESAT zijn na een conferentie in San Diego even langs hier gepasseerd om ons een bezoekje te brengen. We hebben geprobeerd om ze een beetje onze leefwereld te laten kennen.

Dus donderdag: gaan dineren in Triptych, "the best kept secret in SOMA". Dat is ons lievelingsrestaurantje, waar we al redelijk vaste klant geworden zijn. Het eten is er heel goed en vrij betaalbaar. Ook het toilet is de moeite ;-) Maar waarom denkt die opdienster nu dat we Duitsers zijn? Family style paella is wel wat te weinig voor 5 volwassenen. Maar dat hebben we vrijdag ruimschoots goedgemaakt (zie hieronder). Daarna zijn we nog een pint gaan pakken in de plaatselijke motor/homo/pool bar. Het soort bar waar je normaal nooit zou binnen durven gaan. Maar met Dieter erbij durven we dat natuurlijk wel ;-) We hebben nu is mogen meemaken hoe het voelt om door de mannen lastiggevallen te worden. Wreed raar. Nu begrijpen we ook beter hoe het als meisje moet voelen om constant door mannen beloerd te worden...

Vrijdag stond er sushi op het menu. Omdat o.a. Jeroen er niet echt vertrouwd mee was, dachten we een boot sushi (zogenaamde kaiten-sushi) te doen. De sushi drijft dan rond op bootjes op een rivier rond de toog. Dus wij naar Japan town met als doel Isobune Sushi. Ik had natuurlijk als goede Yelper al eens opgezocht of het een degelijk restaurant was. Zolang je maar de sushi pakt die niet te lang heeft rondgevaren zou het wel goed zijn. Daar aangekomen moesten we natuurlijk (zoals altijd hier) in line gaan staan. Het zou 20 minuten duren. Na een uur en 20 minuten (!) en herhaaldelijk aandringen hadden we nog altijd geen plaats en dan beweerde die opdienster opeens dat we niet geantwoord hadden als ze ons afgeroepen had. Een dikke leugen, want we waren de hele tijd aan de ingang blijven wachten. Ik zal straks dan ook maar een 0/5 review op Yelp posten ;-) Dan maar naar een andere sushi, want we waren ondertussen al vrij uitgehongerd. Na voorzichtig de klassiekers besteld te hebben, besloten we dan toch nog maar wat bij te bestellen. Omdat de sushi altijd per 2 stuks kwam, en we met 5 waren bestelden we altijd 3 keer hetzelfde. Maar dat geldde natuurlijk niet voor de sushi rolls en de sashimi... maar spijtig genoeg had de opdienster ons niet goed begrepen. We hebben dan ook ongeveer 3 keer te veel sushi gekregen en het prijskaartje was er wel naar... nog nooit voor 60$ de man sushi gegeten, amaai! We hebben de avond afgesloten in een plaatselijke Koreaanse bar (hier zijn Japanners en Koreanen blijkbaar wel de beste vriendjes). Na een tweetal pintjes terug met de taxi naar huis. Plezant toch he in een grootstad wonen ;-)

Besluit van de bezoekers: de meisjes in San Diego zijn toch wel knapper dan die in San Francisco ;-) Oei, dat mocht ik eigenlijk niet posten... hehe...

Nog een tip die we van onze bezoekers hebben meegekregen: het zicht vanop de bovenste verdieping van 555 California St. is echt adembenemend. Dat gaan we dan ook maar is dringend moeten nagaan.

Bart

De kleine verschillen

Ik heb mij vandaag even bezig gehouden met enkele kleine en minder kleine verschillen tussen Belgie en Amerika op te sommen. Nu, het kan natuurlijk wel zijn dat ik een beetje gebiasd ben naar California en misschien wel naar San Francisco en misschien wel naar SOMA, maar er zijn toch wel enkele grappige dingen bij. Mijn excuses voor de nogal lange post.

- Brood en aanverwanten. Goed brood vind je hier niet. Geen discussie. Daarentegen vind je hier natuurlijk van dat sponsbrood, zuurdesembrood, bagels, etc. Maar nee, geen gewoon grijs brood of pistolets.
- Water. Op restaurant krijg je altijd gratis water. En ze komen je glas bijvullen van zodra het niet meer vol is. Zouden ze in Belgie ook mogen invoeren.
- Hummers. Ik heb dit toch maar in het lijstje gezet, alhoewel dit fenomeen zich in Belgie ook al begon te manifesteren.
- Overschrijvingen. Kennen ze zo goed als niet. Je loon wordt met de post opgestuurd in de vorm van een check. De gas- en elektriciteitsrekening betaal je zelf door een check op te sturen.
- Huizen, isolatie. Misschien is dit wel typisch voor California. Isolatie kennen ze niet. Huizen worden gebouwd uit een houten skelet waartegen enkele OSB platen genageld worden. Dubbel glas kennen ze niet.
- Supermarkten. Gaan winkelen in een supermarkt vind ik echt een verademing (buiten de Trader Joe's in SOMA, dan, om specifieke redenen). Aan de kassa is er nooit geen gestress: je hoeft zelf je inkopen niet in zakken te steken, dat doen ze heel vriendelijk met de glimlach voor jou. Zalig! Ze vragen zelfs of ze je niet moeten helpen met je zakken naar de auto te dragen. Ik zal ze volgende keer is mee naar mijn fiets laten gaan ;-)
- Mes en vork. Met mes en vork eten kennen ze niet. Meestel wordt er enkel met een vork gegeten (in je rechterhand). Wanneer er toch snijden aan te pas moet komen, dan neem je even je mes op, snij je je steak, leg je je mes neer en prik je met je vork in het stuk vlees. Hier doen we natuurlijk niet aan mee!
- Verkeerslichten. Verkeerslichten staan hier achter het kruispunt, i.p.v. ervoor in Belgie. Even wennen, maar al bij al vind ik dit wel beter. Waarom? Wel, omdat grote mensen moeilijk het licht boven de auto kunnen zien in Belgie, maar in de VS staat dat licht verder af en dus onder een minder grote hoek t.o.v. het horizentale vlak ;-)
- Rechts afslaan. Mag je ook (meestal, tenzij anders aangegeven) doen bij een rood licht. Handig, maar een echt gevaar als je met de fiets bent.
- 4-way stops. Veel kruispunten hier zijn 4-way stops. Iedereen die het kruispunt nadert moet stoppen. Degene die eerst aan het kruispunt is toegekomen en tot stilstand gekomen mag dan ook als eerste terug vertrekken. Miserie.
- Flitsen. Heb hier nog nooit van flitsers gehoord of gezien, dus ik vermoed dat ze dat hier niet kennen. Corrigeer mij als ik verkeerd ben. (Ik heb wel al flitspalen gezien, exact dezelfde als in Belgie, alleen in een groen kleurtje).
- Homeless. Je ziet ze overal. Spijtig genoeg ook aan onze voordeur. De schuld van het Amerikaanse systeem zeker? Gelukkig zijn ze meestal harmless, t.t.z., het zijn meestal mentaal gehandicapten, waarvoor opvang te duur zou zijn. Erg he.
- Laarzen. Op een regendag, zoals vandaag, zie je mensen naar hun werk gaan in laarzen. Ja, laarzen! Alsof ze door meters diepe plassen moeten waden tot aan hun bureau. Die Amerikanen toch ;-)
- Raar GSM oortje. Een fenomeen dat ik in Belgie nog niet was tegengekomen. Mensen die met een soort oortje rondlopen met een uitsteeksel (microfoon) waarmee ze kunnen bellen met hun gsm zonder dat ze hun gsm moeten vastnemen. Ideaal voor in de auto, maar je ziet ze hier ook zo rondlopen in 't stad of terwijl ze op restaurant aan het eten zijn. Asociaal zou ik zo zeggen. Die Amerikanen toch ;-)
- Fooien. Overal moet je een fooi geven. Of toch bijna overal. Nu ik heb wel al gemerkt dat wij als Belgen precies gezien toch meer fooi geven dan de gemiddelde Amerikaan.
- Verlof. De meeste Amerikanen hebben maar 10 dagen verlof. Of twee weken dat ze er tussen uitkunnen dus. Hier in Silicon Valley heb ik al gehoord dat de meeste mensen die 10 dagen zelfs niet durven opnemen uit schrik om ontslagen te worden. Dan toch maar de 25 dagen die ik had in Belgie!
- Starbucks. Een fenomeen dat in Belgie nog niet is opgekomen (in Zwitserland al wel, allee, dan toch in Zurich) is de Starbucks op elke hoek van de straat. Iemand heeft mij ooit verteld dat Starbucks met opzet heel veel Starbucksen dicht bij elkaar zet. ALs je dan naar je werk wandelt, dan dient de eerste Starbucks die je tegenkomt om je goesting te doen krijgen in koffie. Je loopt er voorbij, maar in je onderbewustzijn begin je aan koffie te denken. Als je dan niet te veel later een tweede tegenkomt, dan ga je automatisch binnen voor een veel te dure, veel te warme (hoe doen ze dat toch die koffie zo heet krijgen?) en veel te grote koffie.
- Fietspaden. Hebben ze maar heel af en toe. In SF kennen ze wel bike lanes: een smal rijvak op de rijweg. De SFBC (San Francisco Bicycle Coalition) is wel aan het ijveren om meer afgesloten fietspaden in te voeren (zoals in Belgie waar je bvb een parkeerplaats tussen de rijweg en het fietspad hebt). Raar dat ze dat hier nog niet overal gedaan hebben, want de meeste wegen zijn hier zo breed, dat dat echt geen probleem zou mogen zijn. Maar ja, als je weet dat de gemiddelde Amerikaan wel twee auto's heeft, maar geen fiets, dan zie ik dat er nog niet al te snel aankomen.
- Elektriciteitskabels. Die lopen hier boven de grond en niet onder de grond. Met als gevolg dat als het is even hard waait, je zonder elektriciteit valt. Bijna zoals in Afrika, waar tijdens onze huwelijksreis de elektriciteit ook om de 5 minuten uitviel. Gelukkig heb je in een tent geen elektriciteit nodig ;-)
- Vast tapijt. Je ziet het overal. En je moet echt moeite doen om een appartement te vinden zonder. Ze gebruiken hier zelfs vast tapijt op de meest onmogelijke plaatsen. Meest rare voorbeeld vind ik de metro (de BART). Als je weet dat je ook je fiets mag meenemen op de BART, dan moet je niet vragen hoe proper die vloer eruit ziet. Vast tapijt was ook een van de belangrijkste redenen waarom we uit Ingleside verhuisd zijn.

Ik ben van plan om dit lijstje aan te vullen naargelang de invallen. Dus als jullie nog frapante verschillen weten, laat maar komen!

Bart

G-number

Ron Fedkiw (een van de graphics professoren hier op Stanford) heeft een interessante manier gevonden om de top graphics researchers te ranken. En rara, wie is de top "top graphics researcher"? Hint 1: het is een Belg. Hint 2: het is een vrouw, dus een Belgische. Hint 3: haar voornaam is Ingrid. Anyway, nu weten jullie het wel, het is Ingrid Daubechies. De manier waarop Ron bij haar uitkomt is als volgt. Neem Google Scholar en zoek op alle graphics researchers die een publicatie hebben dat minstens 200 keer gerefereerd wordt. Zo zijn er wel een aantal (spijtig genoeg ben ik daar zelf al direct niet meer bij). Neem van dit resultaat alle researchers die minstens 2 zo'n papers hebben. En zoek nu onder deze researchers zij die een paper hebben dat minstens 400 keer gerefereerd wordt. En doe dit zo voort tot je bij de laatste happy few komt. En blijkbaar heeft Ingrid Daubechies als enige, een publicatie dat, althans volgens Google, meer dan 3200 keer gerefereerd wordt.

De hele analyse kan je hier nalezen.

Drive-Through Safeway

Na de Drive-Through ATM ben ik vandaag getuige geweest van de Drive-Through Safeway. Niet met de auto wel te verstaan, maar wel met de fiets. De SOMA Safeway ligt vlak bij de Caltrain 4th & King stop, waar ik eraf ga, samen met nog een hele hoop andere fietsers. Vaak ga ik dan ook, net zoals de rest, snel even winkelen in de Safeway. Vandaag was er zo nog een collega, en die had er niets anders op gevonden om gewoon haar fiets mee binnen te nemen tijdens het shoppen. Nogal een zicht. Spijtig genoeg had ik mijn fototoestel niet bij.

Die Amerikanen toch ;-)

Stokje

Alhoewel ik niet goed weet wat de bedoeling is, ga ik toch proberen mijn taak goed te volbrengen. We hebben namelijk het stokje doorgekregen van Saskia. Aangezien Sofie nog ziek in haar bed ligt, zal ik de taak op mij nemen.

• Ik word bijna altijd ziek op of bij het begin van mijn vakantie. Deze keer heb ik het weeral vlaggen (Sofie en ik zijn voor twee weken in Belgie, maar hebben ongeveer alle afspraken moeten afzeggen omdat we met griep in bed liggen). Vroeger heb ik ook al een deel van onze reis in Thailand in bed gelegen, ook Lissabon heb ik ziek bezocht en ons 5-jarig samenzijn tijdens een skireis in Frankrijk heb ik ook ziek in bed gevierd.
• Sofie is mijn eerste lief en nu ook mijn eerste vrouw. We zijn nu net 8 jaar samen en bijna een half jaar getrouwd, dus we houden het goed vol ;-) Voor Sofie had ik nog nooit een meisje gezoend.
  
• Ik heb een ongelooflijke afwijking voor symmetrie: alles moet symmetrisch zijn. Aangezien we vorig jaar ons appartementje gebouwd hebben, heeft dat voor heel wat discussies gezorgd. Gelukkig heeft Sofie haar papa onze keuken zelf gemaakt en kon ik wegkomen met kasten van 58,3 cm breed i.p.v. 60 cm om de keuken toch maar symmetrisch te krijgen.
  
• Mijn bijnaam in de lagere school en middelbare school was "tomaat". Ik word/werd nogal snel rood als ik wat verlegen ben. Het rare is dat ik dat van mijn eigen niet voel en ik dus ook niet doorheb als ik aan het blozen ben. Maar als de leraar voor de hele klas zei: "Bart, je moet niet rood worden", dan werd het alleen nog maar erger natuurlijk :( Nu weet je ook waarom ik nooit een rood t-shirt of trui zal dragen. Twee jaar geleden heeft een dokter in Sunnyvale mij daar ooit over aangesproken. Ik moest mij dringend laten onderzoeken, want mogelijk zou ik een zeer gevaarlijke dodelijke ziekte hebben... Die Amerikanen toch.
• Om in de medische sector te blijven... Er is iets mis met mijn oren. Op random momenten komt er precies een drukverschil in mijn oren (ge kent dat wel als ge vliegt of in de bergen aan het rijden bent). Gevolg is dat ik mij dan zelf bijna niet hoor spreken. De specialist heeft niets gevonden, maar ik vermoed dat het het gevolg is van een elleboogstoot tijdens een basketmatch enkele jaren geleden. Probleem is wel dat dat op onverwachte momenten opkomt en dat, als het opkomt, je het niet wegkrijgt door je oren te klaren. En meestal krijg ik het natuurlijk op belangrijke momenten: tijdens sollicitaties of presentaties, etc.

Voila, dat was het. Ik ben nu niet zeker of ik dit stokje moet doorgeven? Indien ja, dan mogen de anciens een berichtje achterlaten.

Bart

Security Deposit

We zijn ondertussen een dikke maand verhuisd en hebben nog steeds onze security deposit van het vorige appartement niet teruggekregen (zie enkele posts terug). Heb dan nog maar is met zoon Prasad gebeld. Na herhaaldelijk afleggen heeft hij dan toch een keer, ik denk per vergissing, mij terug gebeld. Zijn moeder is blijkbaar "out of town" voor 3 weken. Ik heb echt goesting om als dedective daar voor hun huis eens een dag post te vatten om te zien of ze niet met ons voeten aan 't rammelen zijn. In elk geval, binnen 3 weken ga ik er eens langsgaan...

Als jullie tips hebben of weet van legale mogelijkheden om onze 1300$ terug te krijgen, mag je die altijd bij de comments achterlaten.

Home Sweet Home

Sinds dinsdag/woensdag zijn we terug in ons thuislandje Belgie. Het doet deugd om iedereen terug te zien, en we hebben het dan ook behoorlijk druk met uitgaan en zo. Maar ik mis het mooie Californische zonnetje toch al. Koud dat het hier is...

Sofie was wel weer de pechvogel. Haar vlucht met BA was gecanceld wegens mogelijke staking in Londen en ze hebben haar een vlucht met AA aangeboden, via Chicago. Niet zo'n super idee in de winter: connectie gemist door sneeuwstormen en dan zelf een nacht moeten betalen in een hotel. Met een dag vertraging is ze dan toch hier geraakt.

Ik heb ondertussen een nieuw visum (zie post "Lost Passport") en ga nu proberen ze niet meer te verliezen zodat ik eindelijk een SSN kan aanvragen (dringend nodig voor de belastingen) en een rijbewijs kan halen. De consul was wel weer een grapjas.

Consul: "Stanford, waar ligt dat, in Connecticut?"
Ikke: "Nee, in California, in de buurt van San Francisco."
Consul: "Aha, is dat een goeie universiteit?"
Ikke: "Ja, dat valt wel mee, ik zou zeggen bij de beste 5."
Consul: "Hmm, wat bedoel je met beste 5? Is dat 2de, 3de plaats?"
Ikke (als echte Belg): "Bwaa, dat hangt ervan af in welk onderzoeksgebied je dat bekijkt."
Consul: "Jamaar, wat is het nu?"
Ikke (dan toch meer efkes mijn Belgische zelf laten gaan): "In mijn onderzoeksgebied op de 1ste plaasts."
Consul: "Aha, goed dat je het zegt, anders had ik je je visa niet gegeven."

De consul had daar blijkbaar zelf gezeten (alsook zijn vader en grootvader)...

Je paspoort verliezen is wel een dure zaak. Zeker als je nog een nieuw visa moet aanvragen. Ik denk dat ik al bij al bijna 300 dollar kwijt ben. Maar toch, eind goed al goed.

Bart