Schoon weer

29

Verjaardagstaart met aardbeien.

Afgelopen weekend was weer goed gevuld. Vrijdagavond hadden we afgesproken met Marijke en Dave. We zouden eerst gaan dineren bij een Indier en daarna naar "21 The Movie" gaan zien. Maar blijkbaar was er een communicatieprobleem, want Sofie en ik zaten te wachten bij "New Delhi" en Marijke en Dave zaten een blok verder op ons te wachten bij "Little Delhi". Toen we al 10 minuten na de afgesproken tijd waren, durfde Marijke ons dan toch te bellen en blijkbaar waren wij dus mis: New Delhi kreeg maar 3.5 sterren op Yelp, terwijl Little Delhi er 4 kreeg en er was dus blijkbaar bij Little Delhi afgesproken. Wij dus verhuisd en inderdaad: het was een heel goeie Indier (en dat in de Tenderloin!). 21 The Movie daarentegen viel heel wat minder mee. Ik heb dan ook het grootste deel al slapend doorgebracht.

Zaterdag was er eentje jarig en ik mocht dan ook kiezen wat we zouden doen. En het werd: een hot dog gaan eten aan Crissy Field. Crissy Field is een park in San Francisco net aan de golden gate brug. Het is mijn vaste stop als ik uitgehongerd en uitgedroogd terugkom van een fietstocht aan de andere kant van de brug. De hot dog daar heeft mij al een keer gered en was toen legendarisch lekker. Nu hebben Sofie en ik samen de straffe Pacific wind getrotseerd om tot Crissy Field te fietsen en daar dus die legendarische hot dog te eten. 's Avonds hebben we ons dan bezig gehouden met een taart te bakken en een tomatensoepje met clams te maken. Mmmmm... lekker.

Sofie met onze hot dog en cane coke in Crissy Field.

De gelukkige.

Binnen een week de gelukkige.

Zondag hadden we met de hele bende afgesproken bij Sven en Veerle in Santa Clara, voor een namiddagje pokeren en een dinner bij een Vietnamees in San Jose. Omdat ik mijn koersfiets al twee weken niet meer van stal had gehaald, had ik besloten om naar daar te fietsen. Een mooie fietstocht langs Skyline Boulevard en het San Andreas meer bracht mij via Stanford tot in Santa Clara. Een goeie 85 km. Het tochtje viel goed mee (niet te veel bergen) en ik heb het dan ook in 3u kunnen afleggen. Maar blijkbaar is er toch nog iets mis met mijn houding, want ik heb nu ongelooflijk veel last van mijn linker knie. Zou het kunnen dat dat komt doordat mijn linker been een centimer langer is dan mijn rechter? Ik denk dat ik toch maar is naar een "bike fitter" ga gaan om mijn houding wat bij te stellen.

Sofie kon het niet laten. Klaar om te vertrekken.

Het pokeren zelf was plezant maar voor mij niet succesvol. Ook de Vietnamees was heel lekker en zeker voor herhaling vatbaar. Bedankt nog is Sven, Veerle, Nina, Tom, Roosje, Marie, Dave en Marijke voor de toffe cadeaus! Gelukkig had Sofie een zipcar gehuurd met een grote koffer zodat ik die avond niet meer naar huis moest fietsen. Tegen 11pm waren we thuis na een vrij vermoeiend, maar heel aangenaam, weekend.

Nu wachten Sofie en ik met vol ongeduld op de komst van Wouter en Marjan. Zij zijn op dit moment aan het rondtrekken in Arizona, Utah, Nevada, etc. en gaan San Francisco aandoen binnen een dikke week. En na hun bezoek vertrekken Sofie en ik naar Hong Kong, Singapore en Beijing (jaja, het visa is in orde geraakt).

Hersenen verkiezen dure wijn boven goedkope

Dat was de kop van een kort artikel vandaag in De Standaard Online. Dit hadden onderzoekers op Stanford namelijk al experimenterend uitgedoktert. En een van de proefkonijnen was ik dus. En inderdaad, ook mijn hersenen verkozen de dure wijn boven de goedkope. In het experiment moest je verschillende glaasjes wijn drinken. Je kreeg bij elk glas een uitleg over de wijn samen met de prijs en dan moest je de wijn proeven en je gedacht erover zeggen. Natuurlijk vond ik die van 3$ per fles veel slechter dan die van 50$ per fles. Maar achteraf bleek dan wel dat het om allemaal dezelfde wijn ging.

De bewuste wijn. Experiment: welke is de goedkope
en welke is de dure wijn?

Met dure/goedkope wijn hebben we onlangs nog een mindere ervaring gehad. Op doortocht van Las Vegas naar San Francisco zijn we gestopt in Paso Robles om wat wijn te proeven. Daar hebben we dan ook lekkere wijn gekocht, voor maar 20$ per fles, een echt koopje. Enkele dagen later kom ik de Trader Joe's en zie ik, exact dezelfde wijn (zelfs van hetzelfde jaar), aan 4.99$ per fles staan. Zo hard heb ik mij nog nooit in het zak gezet gevoeld. Ik heb dan ook snel een 6-tal flessen bijgekocht om de gemiddelde prijs naar beneden te halen. En of die goedkopere wijn nu minder goed smaakt? Ik denk het niet...

Vlucht naar Zion

Vorige week waren we voor de 6de (Bart 7de) keer in Las Vegas, en wel voor de 2de keer in 10 dagen. Maar, we kunnen het uitleggen. Deze keer was het voor een conferentie en zowat alle ingenieurs die iet of wat met draadloze communicatie te maken hebben waren in Las Vegas denk ik. Het liep er vol met gasten volgens Marijke en Anne, die toevallig ook in Las Vegas waren en waar ik de eerste avond mee afgesproken had. De conferentie verliep goed, ondanks het feit dat mijn trouwe mac het nodig vond me in de steek te laten en te crashen op het moment dat ik de projecter aansloot en de chair mij aan het introduceren was. Ik hou niet van lange introducties (of mijn bio is nogal kort en to the point, oftewel niet indrukwekkend genoeg), dus het euvel was zeker niet opgelost toen ik moest beginnen presenteren, zonder slides dus. Maar het is allemaal nog goed gekomen, al genoeg ervaring met dat soort dingen, dus er was geen moment paniek. Maar goed, deze blog gaat niet over crashende mac's of spreken voor publiek.

Omdat we Las Vegas dus al goed kennen (en nog steeds niet rijk geworden zijn van het gokken), maar er toch veel interessante parken in de buurt zijn, is Bart na de conferentie afgekomen en zijn we vertrokken naar Zion. Dat park hadden we 5 jaar geleden vlug vlug bezocht, en verdiende dus nog een bezoekje. En het was zeker de moeite! Onderstaande fotos bewijzen dit. We hebben de meest ambitieuze wandeling gedaan (langste met meeste hoogteverschil), maar omdat Zion niet zo diep is als de Grand Canyon viel dat zeer goed mee. Maar daarom niet minder mooi dus.

De wandeling begon beneden in het dal, en hier en daar lag nog sneeuw. Dat was ongeveer ons uitzicht daar.


Daarna gingen we door een kloof (met rivier) die ons naar de andere kant van de berg bracht. Dat was prachtig, vooral om te zien welke vormen de rivier overal uitgeslepen had. Door springen over stenen konden we ook natte voeten vermijden.




Daarna klimmen (en langs steile afgronden) om terug langs de voorkant van de berg te geraken. En op het einde hadden we dit prachtige uitzicht op de Zion vallei.


We zijn blijven kamperen in het park (dus die soort uitzichten hadden we ook vanuit de tent. Spijtig genoeg waren er niet enkel rotsen in Zion, maar ook slangen (als je goed kijkt op onderstaande foto zie je er eentje) en woestijnratten (of zoiets). Ook deze beestjes waren dus van de partij op de camping. EN ONZE TENT KAN NIET MEER DICHT! Na 2 uur prusten aan de 2 ritsen hebben we het opgegeven, en hebben we met onze rugzakken een barricade opgebouwd aan de ingang van onze kleine tent, zodat de beestjes het iets moeilijker kregen binnen te komen. En we hebben er geen gezien binnen!

Bij kamperen hoort natuurlijk ook een barbecue en kampvuur. En wij hebben ons deze keer ook laten verleiden tot het roosteren van marshmallows in het kampvuur. How very american. Hoe langer hoe meer nemen we toch wel erg veel van die amerikaanse gebruiken over. Maar het moet gezegd: marshmallows, alhoewel niet te eten koud, zijn zalig in het vuur!

Na 2 avonden roosteren voor het vuur (en zonder douche, dat kennen ze niet in de nationale parken, jakkes) zijn we terug gereden naar Las Vegas. Omdat we een uurtje te vroeg waren zijn we ook nog gaan outlet shoppen. Een zonnebril voor mij en wel 2 paar schoenen voor Bart, want ze hadden zijn maat (en het zijn nog mooie schoenen ook)! We moeten waarschijnlijk dringend nog eens terug voor een zonnebril voor Bart, maar dat verhaal komt later wel.

Beijing here we come... or not?

Sofie en ik hebben vandaag een halve werkdag opgeofferd om ons Chinees visum te gaan aanvragen (in mei gaan Sofie en ik in Beijing naar een conferentie waar we ons eerste gezamenlijk paper gaan presenteren). Toen we toekwamen kregen we het nummertje 236, en op die moment zaten ze aan nummertje 60. Het beloofde een lange wacht te worden. Blijkbaar was gisteren en eergisteren de ambassade gesloten met het hele olympische toorts gedoe en was er daarom vandaag eens zoveel volk. We hadden dus al snel door dat we voor de middag niet meer bediend gingen worden en dan zijn we er maar op uitgetrokken om toerist te spelen in eigen stad. Met Japantown vlakbij en het mooie weer hadden we toch nog een aangename middag.

We hebben dan ook heel lekkere bibimbap gegeten (wel Koreaans, niet Japans).

Tegen 14u mochten we dan eindelijk onze aanvraag gaan indienen (na 4u wachten dus). En daar kregen we te horen dat we enkel in Belgie een visum voor China kunnen aanvragen! He? Watte? Ja, enkel in Belgie. Sofie en ik zouden dus nu nog snel even over en weer moeten vliegen naar Belgie, want binnen minder dan een maand zouden we al in China moeten staan. Ja, want je kan hier enkel een visum aanvragen als je een green card hebt of als je ooit al is eerder een visum voor China hebt aangevraagd. Na aandringen en haar proberen duidelijk te maken dat we als Belg dat visum aanvragen en niet als Amerikaan, gaan we nu toch een visum krijgen, maar (!) "enkel een single entry en maar voor 30 dagen hoor!". Aan vriendelijkheid ontbrakt het haar wel. Dinsdag mogen we nog is teruggaan om ons visum te gaan ophalen. Hopelijk is de rij dan minder lang.

Nu even een vraag aan jullie: is dat normaal dat je enkel een visum voor een ander land in je eigen geboorteland kan aanvragen? Ik dacht van niet...

Top 100 Bay Area Restaurants

Elk jaar komt de San Francisco Chronicle met een top 100 van de beste restaurants in de Bay Area uit. En dan is het altijd spannend om te zien wie erin is gebleven, wie uit de boot is gevallen en wie er nieuw is bijgekomen. De lijst, gesorteerd per type keuken, kan je hier vinden.

Sofie en ik wonen nu anderhalf jaar in San Francisco en hebben blijkbaar nog maar 6 restaurants uit deze top 100 aangedaan. Het waren: Firefly (volgens ons maar zo-zo), Range (op aanraden van Dave en Marijke en inderdaad heel lekker), Cheze Panisse (hier hebben we enkel the cafe een paar keer bezocht, niet het eigenlijke restaurant, de laatste keer was het lekker, maar niet spectaculair), Zarzuela (volgens ons echt niet goed), Slanted Door (overpriced, niets speciaals) en last but not least Aqua (dit was voor ons het beste restaurant waar we ooit in ons leven gedineerd hebben, 't was dan ook voor een speciale gelegenheid).

Krijg nu geen verkeerd beeld van mijn commentaar hier boven. Ook al die mindere restaurants presenteren wel zeer degelijk en lekker eten voor een aanvaardbare prijs. Maar er zijn hier in San Francisco zo veel goede restaurants dat we op den duur echt wel kritisch zijn geworden. Waar is onze favoriet EOS trouwens in dit lijstje?

We hebben dus nog 94 restaurants te gaan, voor nog maar zes maanden tijd. Dat gaan we dus niet halen. Maar morgen staat er toch al (na lang proberen een reservatie vast te krijgen) eindelijk Delfina op het programma.